Μαντινάδες του Αγ. Βαλεντίνου

Όντε θα δεις τα μάτια μου, γλυκά να σε κοιτάνε,

τότε ο νους μου κι η καρδιά, στον ουρανό πετάνε...

Είσαι για μένανε το πάν, το φως και η ζωή μου,

είσαι το οξυγόνο μου, και η αναπνοή μου...

Τα μάτια σου αλάβαστρος, το δέρμα σου μετάξι,

τα δύό σου χείλη εκάμανε, αίμα η καρδιά να στάξει...

Ακούω την ανάσα σου, μυρίζω τ'άρωμα σου,

τις νύχτες που ξαπλώνομαι, μέσα στην αγκαλιά σου...

Θε μου ποτέ μου να μη δω, τα μάτια της κλαμένα,

παρ΄της τις έννοιες, τους καημούς, και δώσε τα σε μένα...

 Κι'όταν τα μάτια της τα δυό, τα δω να κλαίνε πάλι,

τότε Θεέ μου βρίσκομαι, στο μαύρο μου το χάλι...

Τα αισθήματα είναι φωτιά, που την καρδιά μου καίνε,

και κάνουνε τα μάτια μου, να τρέχουν και να κλαίνε...

Πόσα να πω ευχαριστώ, και πόση ευγνωμοσύνη,

για τη γυναίκα π' αγαπώ, που τόση χαρά μου δίνει...

Έψαχνα χρόνια για να  βρω, σαν τα δικά σου μάτια,

κι όταν τα αντίκρύσα, με έκαναν κομμάτια...

Αφιερωμένες στη γυναίκα μου που τόσο πολύ αγαπώ !!!!